ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Πρωθυπουργός (1924-1925)

Στενός συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου

«Οταν μοί είπατε, κύριοι βουλευταί, ότι η επέμβασις η σκόπιμος, η ρυθμιστική, του κράτους, είναι επέμβασις κατά της ελευθερίας, δύναμαι να απαντήσω εις υμάς: όχι, είναι απόδοσις ελευθερίας, είναι απολύτρωσις πολλάκις από απάνθρωπα δεσμά, τα οποία το κοινωνικόν συναίσθημα και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι δυνατον να ανεχθή. Αρκεί η επέμβασις της πολιτείας να συμβιβάζη τα αντικρουόμενα συμφέροντα, αρκεί να επεκτείνεται όπου η ανάγκη, όχι μόνον του δικαίου, αλλά και του ανθρωπισμού το επιβάλλει.»

1912-1916
Υπουργός Εθνικής Οικονομίας
1917-1918
Υπουργός Γεωργίας
1918
Υπουργός Στρατιωτικών
1920
Υπουργός Γεωργίας
1924
Υπουργός Οικονομικών
1924-1925
Πρωθυπουργός
1928-1933
Υπουργός Εξωτερικών
1938
Εξορία και αιφνίδιος θάνατος
(δικτατορία Μεταξά)

Βιογραφία PDF (ελεύθερη διάθεση)


Εκδήλωση για τον Ανδρέα Μιχαλακόπουλο στο Υπουργείο Εξωτερικών το έτος 2000


Άρθρο για τον Ανδρέα Μιχαλακόπουλο στη Βικιπαίδεια


«Το πέρασμα τού Ανδρέα Μιχαλακόπουλου μέσ' από την πολιτική ζωή του τόπου έχει αφήσει πίσω του μιάν αυλακιά πολιτισμού που δύσκολα θα χαθούν τα παρηγορητικά σημάδια της στην κοινοβουλευτική μας παράδοση. Δεν ήταν μονάχα το ήθος και η αρχοντιά του ανθρώπου που τον ξεχώριζαν, ήταν ακόμα η πλατειά και πολυμερής μόρφωσίς του, που τον έφερνε πιο σιμά στον πνευματικό κόσμο της Ελλάδος και τον τοποθετούσε άνετα μέσα στην ατμόσφαιρά του.»
(Στρατής Μυριβήλης, 1947)

«Δεν μπορώ να το συλλογιστώ όσο κι άν το βάλει ο νούς μου πως ο Μιχαλακόπουλος πέθανε. Πόσους μας πήρε ο θάνατος φίλους που μας γνώριζαν και μας αγαπούσαν: Ακόμη ο Συκούτρης, ο Νιρβάνας μας σφίγγει την καρδιά. Μα δέν είχα γνωρίσει κανέναν απ' όσους ζούνε και υπάρχουν και τιμούνται πολιτικοί κυβερνήτες. Ακουγα μα δέν ήξερα και θα μπορούσα να ειπώ πως έμενε λευκή η ψυχή μου από την αγνωσιά όλων αυτών. Μα ένας μόνο που δεν εκπροσωπούσε καμμία επαρχία, κανένα τόπο, ένας μόνο που ήταν εκπρόσωπος ενός κόσμου, ένας που ήταν των γραμμάτων, της σκέψης, της ιδέας ο πιστός, που ήξερε να ζητή, να βλέπη, να βρίσκη, ένας που ήταν θαυμαστός και ζηλευτός, ο Μιχαλακόπουλος. Λίγες φορές, μπορώ να ειπώ τον είδα κοντά μου, μίλησα με κείνον, ταξίδεψα, αλλά οι λίγες αυτές στιγμές ήτανε για μένα ζωές, περισσότερο, για μένα τον φυγάνθρωπο, ευτυχίες. Γιατί δεν ήτανε μόνο ο πολιτευόμενος, ήταν ο άνθρωπος που με το πνεύμα και με την καρδιά, είχε αγάπη και τιμή, για μένα τουλάχιστο. Μπορώ να ειπώ, χωρίς κίνδυνο να περιαυτολογήσω, πως με τιμούσε, πως μ' αγαπούσε, σα σταλμένος από σενα, σα γνωρισμένος, με τα νοήματα και με τα πράγματα που με συγκινούσαν και που τ' αγκάλιαζε. Χάθηκε κι αυτός καθώς και κείνοι που μ' αγαπούσαν και με τιμούσαν, εκείνος ανώτερος απ' όλους, πλατύτερος, βαθύτερος. Ακόμη στην ακοή μου κρατώ κάποια του λόγια, φυλάττω κάποιες του θύμησες, ακούω κάποιους μου στίχους. Συγχώρεσε με γιατί μιλώντας για κείνον, μιλώ για τον εαυτό μου. Με κατέχει αυτός και όλοι όσοι εκλεχτοί κι αγαθοί φίλοι μας, αδελφοί μας, λείπουν τώρα, κοιμούνται τον ύπνον τον αξύπνητον. Αγάλια αγάλια, βλέποντας κάποιους που μας λείπουν, νομίζω πως ερημώνομαι κι εγώ και θ' απομένω μόνος. Δέν μπορώ να σαρκώσω περισσότερο τη λύπη μου, φτάνει πως την εμπιστεύομαι σ' εσένα.»
(Κωστής Παλαμάς σε γράμμα στον Γιώργο Κατσίμπαλη, 1938)

«Η Γενεά αυτή θα φέρη εις την Ιστορίαν το όνομα του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο Μιχαλακόπουλος ηυτύχησεν ως συνεργάτης του. Από της πρώτης στιγμής ευρέθη εις το πλευρόν του. Χωρίς την σύμπτωσιν της παρουσίας του Μεγάλου Κρητός ίσως ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος να εδέσποζε της εποχής του. Αλλά είναι απολύτως βέβαιον, ότι ως συνεργάτης υπήρξεν απαράμιλλος. Ως συνεργάτης της Κυβερνήσεως του Ελευθερίου Βενιζέλου τον συνεπλήρωνεν, όσον ουδείς. Και όχι μόνον εις την Κυβέρνησιν, αλλά και εις την Διοίκησιν ήτο έξοχος και εις την Νομοθεσίαν. Όταν ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος ανελάμβανεν Υπουργείον, ήτο βέβαιον, όχι μόνον ότι θα άφινεν ίχνη διαβάσεως, αλλά ότι θα το ανεκαίνιζεν εκ βάθρων. Τούτο συνέβη εις όλα τα Υπουργεία. τα οποία είχεν αναλάβει - Εθνικής Οικονομίας, Γεωργίας, Εξωτερικών.»
(Γεώργιος Παπανδρέου, 1946)

«Ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος έκαμε στη ζωή του πάντα το εθνικό του καθήκον. Το φωτεινό του πνεύμα είχε ταχθή να φωτίζη την Ελλάδα. Δεν εγνώρισε άλλη μεγαλύτερη φροντίδα. Αυτό θα το χρεωστή αιώνια η Ελλάς στη μνήμη του. Το γεγονός μάλιστα ότι ο Μιχαλακόπουλος έφυγε πικραμένος, το γεγονός αυτό κάνει το χρέος ακόμη μεγαλύτερο και βαρύτερο. Όσο βαρύ όμως και αν είναι το χρέος αυτό θα το βαστάξουμε - κι εμείς ακόμα οι ανεύθυνοι - σαν εξιλαστήριον δώρο, που το χρωστάμε και που πρέπει να το προσφέρουμε στον υπερήφανο και υψηλό βωμό της μνήμης του.»
(Παναγιώτης Κανελλόπουλος, 1938)

© 2023 prime.minister at michalakopoulos.gr